تعداد پیکسل های موثر
باید بین تعداد پیکسل های یک دوربین دیجیتال و تعداد پیکسل هایی که برای تهیه تصویر توسط دوربین استفاده می شود، تمایز قائل شد. در حسگر های قدیمی هر پیکسل، یک photosite داشت که معادل یک پیکسل در تصویر نهایی بود. به عنوان مثال، یک حسگر سنتی در دوربینی 5 مگاپیکسلی خروجی ای با 2560x1920 پیکسل موثر دارد (اگر بخواهیم دقیق باشیم، 4.9 مگاپیکسل). پیکسل های اضافه برای مقاصد خاص مانند demosaic کردن پیکسل های حاشیه ای، تعیین اینکه "مشکی چیست" و ... به کار می روند. یک مثال کلاسیک، Sony DSC-F505V است که از مجموع 3.34 میلیون پیکسل موجود روی، حسگرش تنها 2.6 (1856x1392) میلیون مورد استفاده واقع می شد. دلیلش هم این بود که Sony حسگر جدید را داخلیبدنه مدل قدیمی تر قرار داده بود و چون حسگر بزرگتر از حسگر دوربین نسل قبل بود، لنز نمی توانست کل حسگر را پوشش دهد.
بنابراین تعداد کل پیکسل های موجود روی حسگر بیشتر از تعداد پیکسل های موثر است. معمولاً عدد بزرگتر توسط شرکت ها برای مقاصد بازاریابی مورد استفاده قرار می گیرد.
دستکاری کردن در تعداد پیکسل های حسگر
معمولاً هر پیکسل در تصویر، دارای معادلی واقعی روی حسگر است. برای مثال یک تصویر پنج مگاپیکسلی برپایه 5 حسگری با تقریباً پنج میلیون پیکسل ساخته شده (با صرف نظر از پیکسل های غیر موثر). بعضی اوقات حسگری 3 مگاپکسلی، تصاویری 6 مگاپیکسلی را به عنوان خروجی ثبت می کند. در این موارد دوربین، برپایه 3 میلیون پیکسل موثر، تصویر 6 مگاپیکسلی را می سازد (با محاسبه و دستکاری). هنگام عکاسی در حالت JPEG، ایجاد این تغییرات در داخل دوربین نسبت به انجامشان روی کامپیوتر نتایج بهتری به بار می آورد زیرا تغییرات قبل از فشرده سازی تصویر اعمال می شوند. بزرگ کردن تصاویر JPEG روی کامپیوترتان باعث می شود نتایج خوبی را شاهد نباشید. اگرچه تفاوت در کیفیت جزئی است و شما در عمل با دوربین 3 مگاپیکسلی ای سروکار دارید که کندتر است و کارت حافظه شما را با سرعت دو برابر پر می کند. اتفاقی که در این حالت می افتد، مانند زمانی است که از بزرگ نمایی دیجیتال استفاده می کنید. این دخل و تصرف باعث نمی شود جزئیاتی که دوربین نمی تواند ثبت کند، در خروجی ببینید.
حسگر های Super CCD ساخت Fujifilm
معمولاً پیکسل های حسگر مربعی شکل هستند. حسگرهای Super CCD ساخت Fujifilm از حسگرهای هشت وجهی بهره می برند که در تصویر زیر نمایش داده شده. بنابراین، فاصله d2 بین مرکز دو حسگر هشت وجهی مجاور کمتر از فاصله d1 بین دو حسگر مربعی شکل است که در نتیجه شاهد پیکسل های بزرگتر (بهتر) هستیم.

اما در اینجا هم نهایتاً اطلاعات باید به پیکسل های مربعی شکل تصویر دیجیتال تبدیل شود. همانطور که در تصویر می بینید، یک ناحیه 16 پیکسلی (4x4) تنها دارای 8 پیکسل هشت وجهی است: 2 قرمز، 2 آبی، و 4 سبز (یکی کامل، 4 نیمه پیکسل و 4 پیکسل ¼ ای). به عبارت دیگر، تصاویر 6 مگاپیکسلی یک حسگر Super CCD از 3 میلیون پیکسل موثر تشکیل شده اند، درست مانند دستکاری ای که در بالا اتفاق می افتد اما مزیت این روش پیکسل های بزرگتر هستند. در عمل شاهد تصویر با وضوح معادل 4 مگاپیکسل هستیم. عیب این روش اندازه دو برابر تصاویر ثبت شده (که منجر به مصرف حافظه بیشتر و سرعت کمتر می شود) است در حالی که از بهبود 33% ای کیفیت بهره ند خواهید شد.