حساسیت (ISO)

فیلم های عکاسی قدیمی برای نوردهی های متفاوت حساسیت های (ASA) متفاتی داشند. هرچه حساسیت پایین تر بود، کیفیت بهتر بود اما نیاز به نور بیشتری داشتید. این حالت برای عکاسی در فضای باز بهترین است اما هنگام عکاسی در نور کم یا عکاسی از مناظری که در آنها حرکت بسیاری جریان دارد (جایی که سرعت های بالای شاتر لازم است)، فیلم های حساس تر یا "سریع" به کار گرفته می شوند که "دانه دار" تر هستند.

به همین ترتیب دوربین های دیجیتال هم دارای ISO هستند که نشان دهنده سطح حساسیت آنها به نور است. ISO 100 برای اکثر دوربین ها حساسیت نرمال به حساب می آید در حالی که بعضی دوربین ها از ISO 50 هم پشتیبانی می کنند. می توان حساسیت در دوربین ها را به 200، 400، 800 و یا 3200 (در دوربین های DSLR رده بالا) افزایش داد. با افزایش حساسیت، خروجی حسگر تشدید می شود و بنابراین نور کمتری نیاز است. متاسفانه در این حالت نویز ناخواسته هم افزایش پیدا می کند. متعاقباً، در این حالت شاهد مانند فیلم های عکاسی قدیمی شاهد دانه دانه شدن تصویر هستیم که دلایل متفاوتی دارد.

افزایش حساسیت تصویر مانند افزایش صدای رادیویی است که کیفیت صدای دریافتی آن چندان خوب نیست. در این حالت نه تنها صدای دلخواه افزایش می یابد بلکه صداهای غیر دلخواه هم تشدید می شوند. بهبود تکنولوژی حسگرها مرتباً سطح نویز در مقادیر ISO بالا را کاهش می دهد به ویژه در دوربین های رده بالا. و برخلاف دوربین های عکاسی قدیمی که برای عکاسی در حساسیت های مختلف نیاز به تعویض فیلم یا به کارگیری دوربینی دیگر بود، دوربین های دیجیتال در شرایط مختلف به شما اجازه می دهند که حساسیت های متفاوتی را برای دوربینتان تعریف کنید.

ISO 100 - Red Channel              ISO 800 - Red Channel                          ISO 100                                            ISO 800                       

تصاویر بالا نشان می دهد که در دوربین های حرفه ای سطح نویز رنگ در حساسیت های بالا به چه ترتیب است. نویز در کانال های آبی و قرمز واضح تر از دیگر کانالهاست.